Argentinië: Het blijft fantastisch….

  • Beginstand kilometerteller: 88.123 Km
  • Huidige kilometerstand : 157.724 km
  • Totaal afgelegde kilometers: 69.601 km
  • Aantal dagen onderweg: 824 dagen
  • Huidige locatie: Antofagasta, Chili
  • Laatste update: 14 maart 2018

Na onze spectaculaire roadtrip door niemandsland en afscheid te hebben genomen van onze tijdelijke reisgenoot André, reisden we de afgelopen weken door de bekende wijnstreken van Argentinië.
Het contrast kon bijna niet groter: van de droge, onherbergzame, eenzame hoogtes in het Andesgebergte gingen we naar de 3.000 meter lager liggende, vruchtbare gronden van de druivenranken en wijnboerderijen. Een gebied dat druk bezocht wordt door toeristen vanuit heel de wereld.

Wijnproeverij in Maipu – Mendoza.

Nog een hele weg naar beneden te gaan!

We gingen van El Cafayate via San Juan naar Mendoza. Weer een stukje zuidelijker, om het heftige regenseizoen in het uiterste noordwesten van Argentinië en rondom Bolivia te vermijden. Het veroorzaakt veel overlast en onbegaanbare wegen.
Ook al hebben we nauwelijks een drup regen gehad, toch hebben we zelf ook regelmatig de gevolgen van regenval gezien en ervaren, want niet zelden waren stukken autoweg weggeslagen, waren er landslides of wegen die in beekjes veranderd waren.

Op de wijnboerderijen waren de druiven bijna zo ver om geoogst te worden, dit gebeurt begin maart. Dat de wijnboeren letterlijk grof geschut inzetten om hun kostbare druiven te beschermen, was voor ons een nieuw fenomeen. Terwijl we vier dagen bij de Belgische wijnboer Hans op nog geen meter van zijn wijnranken mochten kamperen, werden we ’s nachts opgeschrikt door urenlange kanonslagen. Het bleken zogenaamde zoutkanonnen te zijn die ingezet worden wanneer er ook maar een klein beetje dreiging van hagel is. Het zout dat door middel van de kanonnen de lucht in wordt geschoten moet voorkomen dat de hagel de complete druivenoogst vernield.

De druiven van Hans hangen er mooi bij. Een week na ons verblijf zouden ze geoogst worden.

Behalve de eindeloze wijngaarden, doorkruisten we ook andere prachtige en zeer afwisselende landschappen.

Het Andesgebergte is altijd in het vizier.

Parque provincial Ischigualasto of ook wel “Vallei van de maan” genaamd, door het maanachtige landschap. Onder leiding van een gids rijd je in colonne 45 km door dit prachtige park.

Parque provincial Ischigualasto

Parque provincial Ischigualasto

Het is genieten van al het indrukwekkende natuurschoon, alhoewel we het ook wel missen dat er in tegenstelling tot de zuidelijkere provincies, hier minder gelegenheid is te hiken. Misschien vanwege de hitte dat ze hier weinig wandelroutes hebben uitgezet.

Tussen de wijnproeverijen en de mooie autoritten door, bezochten we ook de laatste rustplaats van de Argentijnse beschermheilige Difunta Correa. Voor ons nuchtere Hollanders bleek dit wel een heel aparte plek om te bezoeken. We schreven al eerder over dit bijzondere fenomeen. Nog een keer in het kort: Overal in Argentinië zie je flessen gevuld met water langs de weg liggen. Deze traditie komt voort uit het verhaal van Difunta Correa, de vrouw die in 1840 met haar paar maanden oude zoontje te voet de woestijn van Argentinië trotseerde. De vrouw had te weinig drinken bij zich en herders vonden haar levenloze lichaam een paar dagen later, maar het zoontje werd als een wonder levend aangetroffen, al drinkend aan de borst van zijn overleden moeder. Het verhaal verspreidde zich als een lopend vuurtje en vanaf toen werden alle wonderen toegeschreven aan Difunta Correa.
Op haar laatste rustplaats in San Juan werd opnieuw voor ons bevestigd hoe groots deze beschermheilige is. Het is een pelgrimsoord dat alleen al met Pasen door meer dan 100.000 pelgrims bezocht wordt. Mensen danken hier Difunta Correa voor alle voorspoed in hun leven en op een wel heel bijzondere manier. Want iedere bezoeker laat iets achter. Zo zijn er veel mensen die haar danken voor hun woning en laten een modelhuisje achter. Of een nummerbord of auto-onderdeel als dank voor hun auto. Andere zijn dankbaar voor de opleiding die ze succesvol hebben afgerond en laten hun diploma achter. Of prijzen die gewonnen zijn worden er neergezet. Je kan het zo gek niet bedenken, maar deze laatste rustplaats staat vol met achtergelaten spullen als eerbetoon en dank aan Difunta Correa.

Pelgrimsoord van Difunta Correa in het dorpje Villecito

Aan het hoofdje kan je zien dat de baby aan de borst van Difunta al vaak over zijn bol is geaaid.

Veel mensen zijn Difunta dankbaar voor hun woning.

Kentekenplaten en auto-onderdelen worden in grote getalen achtergelaten.

Een reserveonderdeel voor Pietertje is niet zo makkelijk aan te komen dus wij hielden het bij het achterlaten van ons visitekaartje!

Dat Difunta Correa gelukkig niet alleen de beschermheilige van de Argentijnen is maar ook van twee Brabantse overlanders, kwamen we tijdens een hachelijke rit wel weer achter. We reden een toeristische route die volgens de reisgids over een mooie bergpas leidde naar het pittoreske dorpje Cachí. Dat het een bergpas was kunnen we beamen, maar of het er ook mooi was niet, want door laaghangende wolken hebben we niet verder dan 10 meter kunnen zien.
Na 3 uur stapvoets rijden waren we blij dat we inmiddels vlakbij onze overnachtingsplek waren gearriveerd, een gratis camping in een mooi gelegen natuurgebied. Hier was gelukkig geen mist meer en we hoefden nog maar zo’n 15 km. In plaats van de hoofdweg kozen we voor een binnendoor weggetje, dat ons via het pittoreske dorpje naar de camping zou moeten leiden. Leuk zou je zeggen. Totdat het smalle grindweggetje uit het niets ophield en daar een beekje stroomde. Een beekje zonder brug. Ok, het was niet dat we de Waal over moesten steken, maar er waren geen bandensporen of iets van bewijs te zien dat andere mensen hier wel met hun auto waren doorgestoken. En dat vond Janneke, naast de grote keien die her en der lagen, geen prettig teken. Er was dus ook maar 1 conclusie voor haar mogelijk; omdraaien! Het stressniveau van Janneke werd weer tot het uiterste gedreven toen Ralph besloot dat ze zich niet aan moest stellen en dat we er gewoon doorheen zouden crossen.

Lieve lezers, bij het zien van de foto denken jullie dat Janneke misschien een aanstelster is, maar besef wel dat het niet alleen onze auto is, maar ook ons HUIS dat op zo’n moment op het spel staat. En ook al is Janneke eerst even door het water gelopen om een idee van de diepte te krijgen, je weet nooit zeker of het overal even diep is en waar precies de grote keien liggen die je liever omzeilt. Maar ook nu bleef Ralph rustig en reed hij het water door alsof het niks voorstelde. Maar de verrassingen bleken helaas nog niet klaar. De weg waar wij op reden, inmiddels leek het meer op een droge rivierbedding dan een weg, zou moeten uitkomen op de hoofdweg. En dat deed ie ook, wat dat betreft helemaal goed. Maar het probleem was dat onze weg zich een halve meter lager dan de hoofdweg bevond! Pietertje kan zwemmen, maar hoogspringen is niet zijn sterkste kant! Een local die op z’n brommertje voorbij reed stond wel even raar te kijken toen hij ons daar een halve meter lager zag staan! Terwijl hij vrolijk doorreed gingen wij omliggende keien rapen en zand scheppen, om een helling naar de hoofdweg te creëren, want omdraaien vonden we geen optie. We hadden dit binnen een mum van tijd gefikst en reden op ons provisorisch gemaakte hellinkje zo de hoofdweg op.

Nog maar een paar kilometer tot de camping. Fijn, want het begon al te schemeren en rijden in het donker doen we in principe nooit. En ja hoor, ook daar stond ons weer een verrassing te wachten. Opnieuw bleek er een beek te stromen die we door moesten om de camping, die er naast lag, te kunnen bereiken. Op de camping was verder niemand. Tot grote opluchting van Janneke vond ook Ralph het te gortig worden, want het water was deze keer tot boven kniehoogte en sommige stukken hadden mul zand waardoor je nog dieper wegzakte. Dus na een dag stapvoets rijden, een beekje doorkruist te hebben en onze eigen toegangsweg gecreëerd te hebben met zand en keien, vonden we het wel mooi geweest.
We draaiden om, lieten de camping voor wat het was, pakten deze keer de hoofdweg en kampeerden midden op het dorpsplein. In gedachten dankten we Difunta Correa voor het volbrengen van opnieuw een enerverende tocht.

De altaartjes van Difunta Correa staan soms op de mooiste plekjes.

En vol vertrouwen waren we alweer klaar voor een nieuwe enerverende tocht: op naar Chili, dat ons via de schitterende grensovergang “Agua Negras” over de toppen van de Andes naar een nieuw hoogterecord zou brengen, namelijk 4753 meter.

Aan de bevroren toplaag van dit beekje kan je merken dat we al op aardige hoogte zijn.

We hebben het gehaald, een nieuw hoogterecord voor ons, 4.753 meter hoogte! En we zijn weer in Chili.


Leuke weetjes:

  • Het valt ons op dat Zuid-Amerikanen niet zo geheimzinnig met hun pincodes omgaan als wij in Europa. Mensen schermen bijvoorbeeld hun pincode niet met hun hand af als ze betalen. Soms is het nog extremer. Terwijl Janneke in de rij stond, werd een man die voor haar stond tot 3 keer toe door mensen uit de rij gevraagd mee te helpen met pinnen. Waarschijnlijk waren het analfabeten, want de man las alles van het scherm voor en alle drie gaven hun pincode, die voor de hele rij hoorbaar was.
  • Niet echt een “leuk weetje”, maar opnieuw kreeg Janneke uit het niets weer heftige rugpijn. Noodgedwongen weer een week plat en inmiddels gaat het weer goed gelukkig.
  • Door schade en schande word je wijs: Vorig jaar dachten we nog dat de versnellingsbak aan gorten lag, deze keer hadden we gelijk door dat de flens opnieuw kapot was gegaan. We hadden een reserve bij ons, dus met een half uurtje had Ralph een nieuwe er op liggen.

Onze overnachtingsplek met een prachtige zonsondergang en uitzicht over de Andes.

This entry was posted in Reisblog, Zuid Amerika. Bookmark the permalink.

14 Responses to Argentinië: Het blijft fantastisch….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *