Chili/Argentinië: In de ban van de woestijn

  • Beginstand kilometerteller: 88.123 Km
  • Huidige kilometerstand : 159.528 km
  • Totaal afgelegde kilometers: 71.405 km
  • Aantal dagen onderweg: 844 dagen
  • Huidige locatie: Tupiza, Bolivia
  • Laatste update: 3 april 2018

Iglesia San Francisco in Chiu Chiu stamt uit 1611 en is de oudste kerk van Chili. Al het houtwerk in en bij deze kerk is van cactushout.

 

De Atacama woestijn, de droogste plek op aarde met jaarlijks minder dan 5 mm regen, heeft meer te bieden dan alleen maar zand. Dus we zijn nòg verder deze Chileense woestijn ingetrokken.

Na ons bezoek aan de spookstadjes en de kopermijn was het weer klimmen geblazen. We wilden namelijk het geiserveld “El Tatio” bezoeken dat zich op 4.200 meter hoogte in het Andesgebergte bevindt. We klommen van 2.500 naar 4.400 meter hoogte naar onze overnachtingsplek, de parkeerplaats voor de ingang van het geiserveld. We wilden in alle vroegte de actieve geisers zien, omdat die dan op z’n mooist zijn. Het was dan ook 1 van de zeldzame keren dat we een wekker zetten. En dan ook nog eens op het onmenselijk tijdstip van 5.30u! Zou dat de reden zijn van Janneke d’r hoofdpijn en misselijkheid? Waarschijnlijker is het dat ze last had van hoogteziekte door de klim van 2.000 meter. Niet echt verstandig, want om hoogteziekte te voorkomen is het belangrijk dat je je slaapplaats per dag opbouwt met 500 meter en dus niet ineens met 2.000 meter!

We kamperen hier op 2500 meter hoogte en zullen de volgende dag onze slaapplek verruilen voor een plek bijna 2.000 meter hoger.

Tijdens lange klimmen regelmatig koelen en koelvloeistof peilen en bijvullen.

1 van de dingen waaraan je kan merken op grote hoogte te zijn.

Voor Janneke was het dus sowieso niet echt ontspannen rondlopen, maar voor Ralph ook niet echt. Het was ijskoud, schandalig vroeg en er waren talloze tourbussen met horde toeristen. Ook waren we een beetje teleurgesteld over het geiserveld zelf. Het was niet zo mooi als gedacht. Wel genoten we nog even van een thermaal badje dat we voor onszelf hadden, nadat alle tourbussen na een paar uurtjes alweer verdwenen waren.

Vanuit het toeristische woestijnstadje San Pedro de Atacama bezochten we de indrukwekkende omgeving. We wildkampeerden er twee nachten onder bescherming van een groot kruis gelegen op een schitterend uitkijkpunt met 360 graden uitzicht over heel de omgeving. Schijnbaar is het ook onderdeel van een Japanse nachttour, want allebei de nachten werden we opgeschrikt door groepjes Japanners die nieuwsgierig met zaklampen onze auto aan het bekijken waren en urenlang aan het giechelen waren. Niet echt fijn als je ligt te slapen, maar dat is het ‘risico’ van wildkamperen!

Met onze fiets toerden we 5 uur door het maanlandschap van “Valle de la luna”, één van de grootste trekpleisters van dit gebied.

Een lange, hete middag fietsen door de schitterende “maanvallei” (Valle de la Luna).

We waren weer lekker ondoordacht bezig, want we hadden ieder maar 1 bidon drinken bij ons en gingen op het heetst van de dag deze zware fietstocht midden in de woestijn doen! We hadden er geen rekening mee gehouden dat er nergens drinken te koop was en het zo’n pittige fietstocht zou zijn, heuvelop en af en over zeer hobbelig terrein. Jeetje, dat is echt niet fijn in die brandende hitte. Het is dan ook niet voor niets dat je ons tegenwoordig regelmatig met hoeden op de foto’s ziet. Dat is dus niet uit ijdelheid!

We moesten er nog best lang op wachten, er zijn niet zo veel ‘gekken’ die dit maanlandschap op de heetste uren van de dag bezoeken, maar aan het einde van de middag kwamen dan eindelijk de horde toeristen uit de airco-gekoelde toerbussen gestapt. En deze keer waren we wèl heel blij met hun aanwezigheid, want zij konden mooi onze bidons bijvullen!

We twijfelden even of we naar de ‘regenboogvallei’ zouden gaan omdat dit een stuk uit de richting lag, maar gelukkig sprak de naam ons zo aan dat we toch gingen. En het doet de naam volledig eer aan, want wat een pracht aan kleuren!

Behalve een handjevol toeristen in de middag, waren we er helemaal alleen. Het bevestigt opnieuw hoe fijn het is dat we een ‘huis op wielen’ hebben en dat je dus op de meest mooie plekken spontaan kan overnachten. En dat je dan ‘s ochtends gewekt wordt door het gebalk van een ezel, maakt het plaatje helemaal compleet.

Terug in San Pedro de Atacama kozen we weer eens voor een camping. In Chili hadden we nog niet 1 keer op een camping gestaan. omdat je ontelbare mooie wildkampeerplekken hebt, maar ook omdat Chili een heel duur land is en de campingprijzen helemaal over de top zijn. Prijzen liggen gemiddeld tussen de 15 en 25 euro en dan heb je vaak niet meer dan een wc en koude douche op een bewaakt terrein. Die wc en koude douche hebben we zelf ook. Sterker nog, met de continue aanwezige zon hier in de woestijn, zorgt onze supersonische solar douchezak (die op het dak ligt te bakken) voor een heerlijk warme douche. We maken daar dan ook geregeld dankbaar gebruik van. Maar goed, we wilden ook wel weer even kleding wassen, goede WiFi hebben en het stadje verkennen, dus twee dagen stonden we in een tuintje van een hostel te kamperen. De WiFi bleek, zoals zo vaak in Zuid-Amerika, niet zo goed en betrouwbaar te zijn als gehoopt, maar de kleren waren weer allemaal gewassen en tussendoor deden we nog een schitterende hike in het nabijgelegen “Valle de la muerte” (vallei van de dood’).

Met een nieuw hoogterecord van 4.865 meter bereikten we via opnieuw een prachtige grensovergang over het Andesgebergte, voor de allerlaatste keer deze reis Argentinië. De tel zijn we inmiddels kwijtgeraakt.

Onderweg naar de Argentijnse grens.

In vier dagen bezochten we de laatste onontdekte Argentijnse plekjes in de meest noordwestelijke en kleurrijke provincie ‘Jujuy’ (spreek je uit als Goegoei!).

Terug in Argentinië bezoeken we de immense zoutvlakte “Salinas grandes”, 525 km2 oppervlakte.

Het kleurrijke en toeristische dorpje Purmamarca

‘Cerro de los 7 colores’

We zagen in deze provincie overduidelijk de invloeden van buurland Bolivia. De kleurrijke klederdracht en het uiterlijk van de mensen doet Boliviaans aan. Dit zorgde er voor dat we extra zin kregen om naar Bolivia te gaan en daardoor met iets minder pijn in ons hart afscheid namen van één van ons meest favoriete land.

De kleurrijke ‘Quebrada de las señoritas’

Weer een schitterende plek om te overnachten.

‘Hornocal 14 colores’

 

 

This entry was posted in Reisblog, Zuid Amerika. Bookmark the permalink.

14 Responses to Chili/Argentinië: In de ban van de woestijn

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *