Peru: van 0 tot 5000 meter!!

  • Beginstand kilometerteller: 88.123 Km
  • Huidige kilometerstand : 167.528 km
  • Totaal afgelegde kilometers: 79.405 km
  • Aantal dagen onderweg: 975 dagen
  • Huidige locatie: Caraz, Peru
  • Laatste update: 12 augustus 2018

Onze overnachtingsplek in de woestijn levert weer een mooie zonsondergang op.

Terwijl jullie in de ongekend hete Hollandse zomer smachtten naar een beetje koelte, wilden wij juist een beetje warmte opzoeken. En dus trokken we vanuit de hoge bergen in het binnenland van Peru naar de kust.
Om daar te komen moesten we over meerdere bergpassen van 4.000 meter hoogte, om vervolgens via ontelbare haarspeldbochten iedere keer weer af te zakken naar zo’n 1500 meter. De route is door alle slingerweggetjes twee keer zo lang: we legden 700 km af, terwijl het hemelsbreed maar de helft is. Het brandstofverbruik schiet op dit soort wegen flink omhoog en het tempo is erg traag. We deden er drie volle dagen non-stop rijden over!

In haar ene hand een stok om de schapen bijeen te drijven, in de andere hand haar breiwerkje.

Ondertussen hielden we onze gsm dicht bij ons, want Janneke d’r zus was hoogzwanger en op 29 juli uitgerekend. Regelmatig onze gsm checken is iets dat we helemaal niet meer gewend zijn sinds we reizen, vaak ligt ie ergens opgeborgen en kijken we er dagen of langer niet naar om.
Iets wat we duidelijk ook niet meer gewend zijn is vooruit denken. Zo kwamen we er achter dat onze reis- en zorgverzekering al bijna 2 maanden verlopen was. Oeps! Gelukkig hadden we in deze 2 maanden geen onkosten en deed de verzekering niet moeilijk en konden we een nieuwe afsluiten.

Onze slaapplaats, naast de graftombes in de woestijn.

“Cementerio de Chauchilla”, graftombes midden in de woestijn.

Het landschap aan de kust is eentonig, want het is hier voornamelijk woestijn dat tot aan de kust loopt, hetzelfde als in het noorden van Chili. Zonnebaden aan het strand is er niet bij, de zee is stervenskoud en het waait er behoorlijk. Zo reden we door een schijnbaar heel mooi natuurpark (“Paracas” genaamd), maar hebben we hier niets van gezien door een flinke zandstorm die op kwam zetten. Een paar seconden de auto uit en zowel wij als Pietertje hadden in ieder gaatje en kiertje zandkorrels zitten.
Maar er was weer genoeg te doen in de woestijn.
Zo bezochten we in de woestijn een plek waar duizend jaar oude mummies gevonden zijn. Grafrovers hebben veel van de aanwezige offers gestolen en de botten en restanten lagen tot voor kort overal verspreid. Recent zijn de lichamen opnieuw in open tombes geplaatst, maar je ziet nog steeds restanten in de omgeving liggen, zoals plukjes haar en kleding, botten en stukjes van gebroken (offer) vazen.
We wildkamperen op deze ietwat lugubere plek, naast de graven van de mummies.
We trekken weer veel bekijks met Pietertje, zeker als er twee tourbussen vol met Nederlanders langskomen. Sowieso valt het ons op dat Peru erg in trek is onder de Hollanders. We hebben er hier meer gezien dan de rest van de reis bij elkaar. Maar de Fransen slaan alles, in heel Zuid-Amerika zijn ze in grote getalen aanwezig. En ja, de meesten spreken nog steeds alleen maar Frans…

Vlucht boven de Nazcalijnen (toen het nog goed ging met Janneke!).

Kolibri

De volgende dag is het voor Janneke en haar zwakke maag tijd voor een reistabletje, want we gaan vanuit een mini vliegtuigje de mysterieuze Nazca lijnen bekijken. Dit zijn lijnen en tekeningen in de woestijn, met allerlei afbeeldingen van o.a. dieren en mensen, verspreid over een gebied van 500 km². Tot de dag van vandaag worden er nieuwe afbeeldingen ontdekt, maar voor de archeologen is het nog steeds niet duidelijk waar deze geogliefen precies voor dienden en wie ze gemaakt hebben.

Het reistabletje hielp welgeteld 3 minuten. Drie kotszakjes werden gevuld tijdens de 30 minuten durende vlucht… Maar desondanks was het heel indrukwekkend om deze magische afbeeldingen te aanschouwen, wat alleen mogelijk is vanuit de lucht. Ralph was beter bestand tegen de manoeuvres van de piloot, dus gelukkig kon hij de foto’s maken.

Hond

De “Palpa-lijnen” die vanaf de grond te zien zijn: “La familia de Paracas”.”

We zijn nog niet klaar met de woestijn, want het is tijd voor actie. We doen een buggy-toer die in volle vaart door de zandduinen crost, soms steil omhoog en steil naar beneden. Omdat er een meisje van een jaar of 5 meeging, dachten we dat het wel mee zou vallen met de adrenaline, maar niets was minder waar!
We blijven vier dagen in het relaxte oasis-dorpje Huacachina, dat heel toeristisch is, maar ook heel relaxt en mooi zo tussen de zandduinen. We huren een sandboard en surfen de duinen af.

Actie!! Buggy-toer door de duinen.

Net een professional!

Genieten van een Pisco Sour

We rijden richting de hoofdstad Lima over een vlakke asfaltweg langs de kust, wat na maanden door de bergen heerlijk is voor zowel Pietertje als ons. Zoals wel vaker worden we door de politie tot stoppen gemaand om allerlei documenten te controleren. In Peru staat de politie er om bekend regelmatig corrupt te zijn, maar wij hebben hier tot nu toe niet mee te maken gehad. Misschien komt dit wel omdat we onze Bonny & Clyde-actie hanteren: want meestal rijden we gewoon door als de politie ons gebaart te stoppen! Ze maken hier namelijk geen stopgebaar zoals in Europa. Als ze willen dat je stopt gebaren ze met hun hand omhoog en omlaag. In Europa betekent dit langzamer rijden en dus stoppen we niet! Dit is ons toe nu toe, op 1 keer na in Brazilië, altijd gelukt zonder dat ze ons achterna kwamen. Maar deze keer kwam de politie ons na 20 km alsnog van de weg drukken. Verontwaardigd vroegen ze waarom we niet stopten? Ooh, we dachten dat we langzamer moesten rijden (want ja, ons Pietertje is altijd zo snel!). Het was verder geen probleem, ze checkten onze papieren, waar ze zoals altijd geen hout van snappen, keken vol interesse naar ons huis op wielen en we mochten doorrijden.
Eén keer stopten we wel direct toen de politie dat opdroeg, nadat we inhaalden op een plek met een doorgetrokken streep. Normaal zouden we dat nooit doen, sterker nog, normaal kunnen we helemaal niet inhalen gezien ons trage Pieterje, maar hier reden honderden vrachtwagens die 10 km per uur door de steile bergwegen tuffen. Het is alleen maar 1-baansweg en continue een doorgetrokken streep. Dus je móet af en toe wel, tegen de regels in, inhalen. De politie stond hier op te controleren, maar in tegenstelling tot anderen, werd aan ons geen boete uitgedeeld!

“Plaza de Armas” in Lima.

Onder het 17e eeuwse klooster “Monastery of San Francisco” liggen in de catacomben 75.000 mensen begraven.

Even een koffiepauze, maar zowel de Peruaanse koffie als Starbucks koffie is niet te pruimen.

Lima viel met name Janneke erg tegen. Ralph dook 2 avonden de kroeg in met twee andere mannen, dus die vermaakte zich wel.
Terwijl we de stad door struinden liepen we onverwachts aan tegen een ongekend grote verrassing: een Hollandse snackbar! We wisten niet wat ons overkwam! Iedereen verlangt wel weer naar een kroketje of frikandel na een paar weken vakantie, dus kun je nagaan hoe wij hier naar smachtten na zo lang reizen! We trokken enthousiast de muur bijna leeg en een dag later gingen we nog een keer terug om hier lekker “uit eten” te gaan. Zonder twijfel de highlight van Lima!

Een ZEER aangename verrassing!

Na Lima laten we de kust achter ons en trekken weer terug de bergen in, want dat bevalt ons beter. We bezoeken weer een aantal, wat onbekendere Inca-ruïnes, die om begrijpelijke redenen onbekend zijn, want ze vallen behoorlijk tegen. Maar de omgeving is weer prachtig, dus we genieten van de ritjes door de bergen, vooral als we van de hoofdwegen afgaan. Het traditionele leven in Peru wordt meteen zichtbaar, in tegenstelling tot de steden en toeristische plaatsen.

1 van de schattige alpaca’s (lamasoort) moet er aan geloven… Overnachtingsplek bij locals in de tuin.

De wegen zijn hier niet al te best en vaak ontzettend smal. In feite rijd je over een éénbaansweg, dus het is passen en meten als er een tegenligger komt, wat gelukkig niet heel vaak het geval is.

Via deze bochtige, steile weggetjes langs diepe afgronden af, is het dus heel langzaam rijden. Een rit van 130 km deden we bijvoorbeeld 7 uur over.

Op zich gaat het Janneke best goed af, dit soort enge weggetjes, maar kennelijk is ze toch niet altijd even ontspannen als ze een honderden meters diepe afgrond inkijkt en heeft ze onbewust een tik van haar moeder overgenomen: iedere keer grijpt ze naar het dashboard als er een eng stuk komt. Alsof dat iets helpt als je de afgrond in zou storten!

Een van de momenten waarop Janneke het dashboard vastpakt.

We bezoeken de “Cordillera Blanca”, een besneeuwde bergketen van 180 km lang en 20 km breed met meer dan 50 pieken boven de 5.700 meter, 600 gletsjers en 300 turqoise bergmeertjes. We rijden via een off-road weg door het park, dat alleen met 4×4 aandrijving kan. We komen de hele rit niemand tegen. Het is een pittige weg tussen de 4.000 en 4.900 meter, nauwelijks onderhouden en dus vol met gaten en omlaag gevallen rotsblokken. Af en toe wordt de route nog extra bemoeilijkt door aardverschuivingen die de weg deels blokkeren. Maar het gaat prima en we overnachten op een plek op 4.850 meter hoogte, wat voor een onrustige nacht zorgt door hoogteziekte.

Links staan wij te kanperen op 4.850 meter hoogte.

Off road weg door de Cordillera Blanca

Na een wandeling van maar 2,5 km naar een gletsjer, die we bijna niet gered hadden omdat het op deze hoogte bijna niet te doen is, rijden we via de betere wegen verder door het park.
We doen er twee prachtige hikes, waarvan 1 samen met oude bekenden van ons, Ruth en Sebastian uit Duitsland, die we eerder in Cuzco hadden ontmoet en nu weer bij toeval tegenkomen. We kamperen samen een week op een hele fijne camping, dat zeer zeldzaam is in Peru, want kamperen is hier nog niet zo in trek.

Een week relaxen en bbqen met onze Duitse overlandvrienden in Caraz.

Ondertussen kregen we, na terugkomst van één van onze hikes en weer wifi te hebben, het nieuws dat Janneke d’r zus inmiddels bevallen was van het mooiste meisje ter wereld Nikki! En dus genieten we nu, helaas op grote afstand, mee van ons nieuwe nichtje. Het tweede nichtje alweer dat tijdens onze reis geboren wordt en dus 1 van de (weinige) nadelen van onze reis.


Laguna Parón

3 nachten kamperen we bij de mooiste “cervezeria” (bierbar) ter wereld. Een container dient als bar, bovenop het terras, aan de rand van een kloof, omgeven door de prachtige “Cordillera blanca”.

 

This entry was posted in Reisblog, Zuid Amerika. Bookmark the permalink.

22 Responses to Peru: van 0 tot 5000 meter!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *